Το 1900 το Αργαστήρι συνεχίζει να ανήκει διοικητικά στο Δήμο Καμπανού και έχει 115 κατοίκους. Το Σέλινο τον ίδιο χρόνο έχει 9.933 και 33 Δημοτικά σχολεία. Από την απογραφή του 1920 και μετά το Αργαστήρι βρί&σκεται διοικητικά στη νεοσύστατη Κοινότητα Σκάφης.
Ο δρόμος από τον Σέμπρωνα έφτασε μέσω του Καμπανού στη Σούγια το 1952. Με φτωχά μεροκάματα αλλά και με προσωπική εργασία των κατοίκων ανοίχτηκε ο δρόμος από τα Τσισκιανά έως το Αργαστήρι, δύσκολο έργο που τελείωσε το 1958.
Το 1958 τοποθετήθηκε και το πρώτο τηλέφωνο στο Αργαστήρι, το οποίο ήταν και το μοναδικό μέχρι τη δεκαετία του '90.
Το σχολικό έτος 1958 - 59 ιδρύθηκε το Μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Αργαστηρίου. Στεγάστηκε στα Σκουλουδιανά, στο σπίτι του δάσκαλου Ν. Μαλανδράκη. Μέχρι τότε τα παιδιά πήγαιναν σχολείο στη Σκάφη και ακόμα παλιότερα στο Καμπανό. Το 1961 αρχίζει η ανέγερση του κτιρίου του σχολείου που τελείωσε τον επόμενο χρόνο και κόστισε 160.000 δραχμές. Αποτελούταν από μια αίθουσα διδασκαλίας και δύο μικρά δωματιάκια όπου κατοικούσε ο δάσκαλος. Το σχολείο είχε τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του (1958-9) 26 μαθητές και έκλεισε το 1969 όταν από τους 7 μαθητές του αποφοιτήσαν οι 4. Οι δάσκαλοι που υπηρέτησαν στο Αργαστήρι είναι οι παρακάτω: Κακουράκης Ι., Γαλανάκης Εμμ. επί 7 έτη, Κοϊνάς Γ., Μαυρακάκης Χαρ., Παπαραφτάκης, Αγγελάκη Σοφία, Περβολαράκης Μιχ. Σήμερα το σχολείο είναι εγκαταλειμμένο και μένει να θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του χωριού.
Τον Απρίλιο του 1969 η ΔΕΗ ηλεκτροδότησε το Αργαστήρι, καταργώντας τους λύχνους που φώτιζαν μέχρι τότε τα σπίτια του.
Το 1976 άρχισε η κατασκευή του δρόμου προς τη Σκάφη μέχρι τον Πριναρέ. Το 1977 έφτασε στα Γναφιανά και το 1983 έφτασε τελικά στη Σκάφη. Τον ίδιο χρόνο πήγε ο δρόμος και στις συνοικίες του χωριού, στα Μαλαντριανά - Καντηλιεριανά και στα Χειλαδιανά – Ψαριανά. Το 1984 ανοίχτηκαν αγροτικοί δρόμοι στις Καλογρές, στου Χαράκου και στα Σκαφιδάκια. Τον Ιούλιο του 1997, 39 χρόνια μετά, ο δρόμος από τα Τσισκιανά έως το Αργαστήρι ασφαλτοστρώθηκε. Ένα όνειρο πολλών για δεκαετίες πραγματοποιήθηκε και γιορτάστηκε στη πλατεία τη Κυριακή 17/8/97, αλλά άργησε και βρήκε το χωριό σχεδόν έρημο πια.
Στις 1/1/1999 με το σχέδιο Καποδίστριας καταργήθηκαν οι παλιές κοινότητες. Το Αργαστήρι και η Σκάφη υπάγονται πια στο Δήμο Ανατολικού Σελίνου, με έδρα τον Καμπανό. Από τις 1/1/2011, βάση του Σχεδίου Καλλικράτης, ο Δήμος Ανατολικού Σελίνου καταργείται και ενσωματώνεται μαζί με τους Δήμους Καντάνου και Πελεκάνου, στο νέο Δήμο Καντάνου-Σελίνου με έδρα την Παλαιόχωρα.
Σήμερα το Αργαστήρι ακολουθεί τη μοίρα όλων των ορεινών χωριών του Σελίνου, της Κρήτης, της ελληνικής επαρχίας. Αργοπεθαίνει. Η αστυφιλία δεν αφήνει να γίνουν νέες οικογένειες και στον Αι Γιώργη έχει να γίνει γάμος και βάπτιση πάρα πολλά χρόνια. Μόνο κηδείες γίνονται πια. Ένας ένας που φεύγει παίρνει μαζί του και ένα κομμάτι από τη ζωή στο Αργαστήρι, που - με πόνο ψυχής διαπιστώνεται – σε λίγα χρόνια θα είναι παντελώς έρημο.
Τα καλοκαίρια η κατάσταση είναι ελαφρώς καλύτερη. Ορισμένοι από αγάπη για τα πατρικά τους χώματα έχουν ανακαινίσει τα σπίτια τους και έρχονται από τα Χανιά και την Αθήνα, - το χειμώνα λιγότερο, για να μαζέψουν τις ελιές τους – για να θυμηθούν τα μέρη που έπαιζαν παλιά, να πιουν νερό από τις Κουφάλες, να περπατήσουν μέχρι τα Έξω Αμπέλια, να παίξουν πρέφα κάτω από την κρεβατίνα στο καφενείο διηγούμενοι ιστορίες για τους παλιούς που έφυγαν και να ακούσουν την κουκουβάγια το βράδυ στο πένθιμο μονότονο τραγούδι της στα δέντρα…..
Ο δρόμος από τον Σέμπρωνα έφτασε μέσω του Καμπανού στη Σούγια το 1952. Με φτωχά μεροκάματα αλλά και με προσωπική εργασία των κατοίκων ανοίχτηκε ο δρόμος από τα Τσισκιανά έως το Αργαστήρι, δύσκολο έργο που τελείωσε το 1958.
Το 1958 τοποθετήθηκε και το πρώτο τηλέφωνο στο Αργαστήρι, το οποίο ήταν και το μοναδικό μέχρι τη δεκαετία του '90.
Το σχολικό έτος 1958 - 59 ιδρύθηκε το Μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Αργαστηρίου. Στεγάστηκε στα Σκουλουδιανά, στο σπίτι του δάσκαλου Ν. Μαλανδράκη. Μέχρι τότε τα παιδιά πήγαιναν σχολείο στη Σκάφη και ακόμα παλιότερα στο Καμπανό. Το 1961 αρχίζει η ανέγερση του κτιρίου του σχολείου που τελείωσε τον επόμενο χρόνο και κόστισε 160.000 δραχμές. Αποτελούταν από μια αίθουσα διδασκαλίας και δύο μικρά δωματιάκια όπου κατοικούσε ο δάσκαλος. Το σχολείο είχε τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του (1958-9) 26 μαθητές και έκλεισε το 1969 όταν από τους 7 μαθητές του αποφοιτήσαν οι 4. Οι δάσκαλοι που υπηρέτησαν στο Αργαστήρι είναι οι παρακάτω: Κακουράκης Ι., Γαλανάκης Εμμ. επί 7 έτη, Κοϊνάς Γ., Μαυρακάκης Χαρ., Παπαραφτάκης, Αγγελάκη Σοφία, Περβολαράκης Μιχ. Σήμερα το σχολείο είναι εγκαταλειμμένο και μένει να θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του χωριού.
Τον Απρίλιο του 1969 η ΔΕΗ ηλεκτροδότησε το Αργαστήρι, καταργώντας τους λύχνους που φώτιζαν μέχρι τότε τα σπίτια του.
Το 1976 άρχισε η κατασκευή του δρόμου προς τη Σκάφη μέχρι τον Πριναρέ. Το 1977 έφτασε στα Γναφιανά και το 1983 έφτασε τελικά στη Σκάφη. Τον ίδιο χρόνο πήγε ο δρόμος και στις συνοικίες του χωριού, στα Μαλαντριανά - Καντηλιεριανά και στα Χειλαδιανά – Ψαριανά. Το 1984 ανοίχτηκαν αγροτικοί δρόμοι στις Καλογρές, στου Χαράκου και στα Σκαφιδάκια. Τον Ιούλιο του 1997, 39 χρόνια μετά, ο δρόμος από τα Τσισκιανά έως το Αργαστήρι ασφαλτοστρώθηκε. Ένα όνειρο πολλών για δεκαετίες πραγματοποιήθηκε και γιορτάστηκε στη πλατεία τη Κυριακή 17/8/97, αλλά άργησε και βρήκε το χωριό σχεδόν έρημο πια.
Στις 1/1/1999 με το σχέδιο Καποδίστριας καταργήθηκαν οι παλιές κοινότητες. Το Αργαστήρι και η Σκάφη υπάγονται πια στο Δήμο Ανατολικού Σελίνου, με έδρα τον Καμπανό. Από τις 1/1/2011, βάση του Σχεδίου Καλλικράτης, ο Δήμος Ανατολικού Σελίνου καταργείται και ενσωματώνεται μαζί με τους Δήμους Καντάνου και Πελεκάνου, στο νέο Δήμο Καντάνου-Σελίνου με έδρα την Παλαιόχωρα.
Σήμερα το Αργαστήρι ακολουθεί τη μοίρα όλων των ορεινών χωριών του Σελίνου, της Κρήτης, της ελληνικής επαρχίας. Αργοπεθαίνει. Η αστυφιλία δεν αφήνει να γίνουν νέες οικογένειες και στον Αι Γιώργη έχει να γίνει γάμος και βάπτιση πάρα πολλά χρόνια. Μόνο κηδείες γίνονται πια. Ένας ένας που φεύγει παίρνει μαζί του και ένα κομμάτι από τη ζωή στο Αργαστήρι, που - με πόνο ψυχής διαπιστώνεται – σε λίγα χρόνια θα είναι παντελώς έρημο.
Τα καλοκαίρια η κατάσταση είναι ελαφρώς καλύτερη. Ορισμένοι από αγάπη για τα πατρικά τους χώματα έχουν ανακαινίσει τα σπίτια τους και έρχονται από τα Χανιά και την Αθήνα, - το χειμώνα λιγότερο, για να μαζέψουν τις ελιές τους – για να θυμηθούν τα μέρη που έπαιζαν παλιά, να πιουν νερό από τις Κουφάλες, να περπατήσουν μέχρι τα Έξω Αμπέλια, να παίξουν πρέφα κάτω από την κρεβατίνα στο καφενείο διηγούμενοι ιστορίες για τους παλιούς που έφυγαν και να ακούσουν την κουκουβάγια το βράδυ στο πένθιμο μονότονο τραγούδι της στα δέντρα…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου